UA-55725853-1

23 de dec. de 2013

Historia do pallaso parvo (1)

A sombra da habitación faise pesada mentres non parece acabar de caer a tarde, que, atrevida como é ela, colase polas fendas da persiana. O ventilador, nunha esquina, alporizado, cansado xa da súa propia negación, parecera traballar tan só para demostrar que o mecanismo aínda vale, que se non move o aire é por pura chulería.

Xusto diante, e contra as dúas paredes máis afastadas da ventá, unha cama, completamente desfeita, testemuña obrigada de feitos anteriores, e o seu produto, dous corpos suorosos e sen enerxías, ocupando de calquera xeito a súa amplitude, sen importar se hai ou deixa de haber almofada. Tal foi a batalla.

Non é que eles dous non quixeran atoparse abrazados, de entregarse ao delicioso contacto posterior, pero esa tarde non pode ser. En algún momento antes do sopor actual, ese abrazo foi desexado por eles, máis non hai sentimento tan grande que poda ca calor desa abafante tarde de verán.

E aínda así é tal o cansazo ao que se teñen entregado en corpo e alma que parece bastante probable que o soño si que sexa máis grande e así, as dúas persoas sobre a cama, non espertan ata que por fin os raios que pasan polas fendas da persiana empezan a renderse á evidencia de que a tarde comeza a recuar.

Acorda ela primeiro e achégase a el aínda adormecida, dálle un bico. El abre os ollos de chumbo e pasados uns segundos llo devolve cun sorriso de propina.

“Soñei que non estabas namorado de min. Que querías a outra”.
“Ben, tan só era un soño. Xa sabes que só che quero a ti”.
“Claro, o dis como se eu fora a única muller que nunca xamais teñas querido”.
“Pois si… ás outras non as quixen como a ti”.
“Ah… eu tamén te quero moito a pesar de que ben sei que es un mentireiro. Xa non lembras o que me contaches unha vez?”.
“O que?”.
“A historia da única muller da que namoraches”.
“Ah, certo… ela era a única muller da que namorei ata que che coñecín a ti e descubrín o que era estar namorado de verdade, o que era querer de verdade”.

O home sorrí e faille burla.

“Non te creo… sei que aínda a queres, a ela, á rapaza loira, pero é unha historia moi fermosa, volve a contarma”.
“Fermosa, si, como ela, pero tamén triste. Non, non a quero, xa non, é tan só morriña. En realidade non me apetece falar diso de novo. Ademais, deberiamos saír un pouco á rúa, xa non vai tanta calor”.
“Aínda é cedo, deixa que veña o serán, que refresque un pouco máis. Veña cóntame a historia”.

O home cala un anaco, pensativo. Parece simular que está a decidir se paga a pena contar de novo a vella historia.

“Vale, contareicha. Pero de outro xeito, como se fose un conto. Titúlase, Historia do pallaso parvo”.
“Parece serio”.
“Pois é unha comedia, unha comedia tráxica, e o protagonista, un pobre pallaso parvo”.

Historia do pallaso parvo (2)

Ningún comentario :

Publicar un comentario