Fai uns anos... cando empecei iso de ter Blog, deume por escribir, e un día, lembro moi ben cando foi, saíume un conto, un conto longo ou unha historia curta, que despois de arranxar un montón de veces quedou como unha historia bastante boa e bastante fermosa. Hoxe volvo a revisala porque xa non son o mesmo que aquel homiño de fai seis anos, xa empecei a moverme pero sei de onde veño. Daquela tamén me movía pero non sabía a miña orixe... quen era. Hoxe estou a descubrir que... sei escribir e esta é a historia que, ata o momento, máis me ten impresionado. Hoxe estou a decatarme de que non é mala e, ao releela, que me encanta. E quixera compartila con vos. Espero vos guste. A min me encanta, ponme os pelos de punta e faime sentir cousas que fai tempo que non sentía, porque, en certo modo neles tres, en cada un deles, hai algo de min.
“Principio de indeterminación de Heisenberg: non poden determinarse, simultaneamente e con precisión arbitraria, certos pares de variables físicas, como por exemplo a posición e o momento lineal dun obxecto dado. Canta maior certeza se busca en determina-la posición dunha partícula, menos coñécese a súa cantidade de movemento lineal (Werner Heisenberg, 1927).”
Os homes somos as partículas subatómicas que forman o seu propio universo. Atraémonos e odiámonos, estamos a dar voltas, xuntámonos en íntimas fusións, separámonos soltando tal enerxía que rompe o noso mundo e as veces fuximos e non sabemos a onde ir.
E de todas esas partículas que son os homes, que se agrupan, que andas soas, que son todas distintas, había unha vez tres que se xuntaron e que se separaron e que daban voltas ao redor de si mesmas.
Tres partículas, tres átomos, unha muller e dous homes. Lucía, Ramón, Miguel.
Parte 1. Posición.
Lucía sabe que vai chegar tarde a clase e non está preocupada igual que non lle molesta a choiva que cae e que asemella pouca cousa, apenas uns átomos translúcidos de auga que che deixan mollado ata os osos, ou igual que hoxe non lle amola ter que cruzar o campus enteiro sen un agocho... sempre pensou no desalentador que é ter que chegar ao fin do mundo, ao Finisterre do campus... unha pagana peregriñaxe diaria ás ciencias físicas... hoxe non. Hoxe nada lle importa, nin sequera a frase de burla ca que a recibirá o Sr. Profesor de física cuántica cando apareza pola porta da clase case media hora tarde.
Hoxe nada lle importa, hoxe que non desfixo a cama no anano cuartucho do piso que comparte con Carmen e con Ana, ese vello e esborrallado piso polo que pagan case 600 euros, que mellor estaban as tres na corte das vacas da casa dos seus pais.
Hoxe nada lle importa, hoxe que si que desfixo a cama de outra persoa, un rapaz que a atraeu, como se atraen os polos dos imáns, inevitablemente, sen dúbida, dende o día que o mirou por primeira vez cas súas rastas e o seu palestino, aquel día que ela, se cadra por culpa do destino, foi a unha festa á que non tiña gañas de ir, que entrou naquela habitación chea de xente medio bébeda e saíu dela tamén ela bébeda de Miguel…
Lembranzas, lembranzas daquel día, como o vai esquecer... nunca! Ela nunca che foi alguén de saír de festa. A ela sempre lle gustou máis tomarse un cafeliño nas Crechas ou no Paraíso Perdido, que lle quedaban preto da casa, con Ramón ou cas compañeiras, e logo a casa a estudar, que andar por aí de carallada e poñerse cega de alcol como fai tanta xente agora. É o que ten facer ciencias físicas. Pobre dela se lle gustase a festa, a ver si era quen de saca-la carreira a ano por curso... Amais que ela nunca foi unha rapaza moi de ir con mozo e iso que non era fea, non... mira que non había compañeiros que devecían por saír con ela, e ela que non, que os estudos era o que importaba. Guapa era, e moito, pero non lle tiraba iso de arranxarse polas noites e saia pouco, non bebía e nunca pensou en ter mozo.
“Ja” dicía, “nin que estivese estropeada para me ter que arranxar.”
O que sempre lle prestou foi estudar que xa llo dicía a súa nai, “Mira pra nos, Lucía, nunca tivemos nada máis que traballo, os animais, a granxa e traballar, e agora temos cartos, pero nada máis, e queremos que ti estudes, que sexas o que nos nunca puidemos ser, que teñas un futuro, un bo traballo, miña Luquiña” e a aboa, na súa cadeira preto da cociña, miraba para ela como se lles dixera a veciños imaxinarios “esa é a miña neta.”
Pero ese día que tanto lembra tiña a tristura no corpo. Quen sabe. Ao mellor fora a enfermidade da aboa alá na aldea ou que xa remataran os exames ou seica foran as dúas cousas... quen o sabe? O certo é que as compañeiras metéronselle todas naquel recunchiño do piso, a súa habitación que de pequena era parecía un armario especialmente grande e apenas tiña unha pequena ventá (pero que era como catro, que dende ela tiña vista da Alameda, paraíso de vista), e que non a deixaban soa, que se viñera con elas de festa, que vas facer na casa, darlle máis voltas á cachucha esa túa, enmorriñarte toda.
“Mira guapiña, si te quedas aí acabarás la carrera y serás una gran doctora en física de lo que sea, pero nunca saberás que es un puto día de festa racahada.”
Aínda non pasara nin media hora e xa estaban as tres no Abella co primeiro corto na man.
“E sempre che poñen a mesma tapa? As patacas e o xamón?” “Luca, mira que es parva, que non é xamón... Saberás moito de vectores e cousas desas pero de andar por aí non tes nin puta.” “No te preocupes que hoy te desvirgamos nosotras en la noche santiaguesa!”
Un par de tabernas máis alá e, non o pode esquecer, á festa para celebrar os 30 anos da estrea de O Gran Dictador en España na asociación aquela, como era... a Gentalha, que era o lugar da festa, as dúas compis xa medio peneques e ela que non sabía ben o que facía, un par de cortos tomara, que pouco lle faltou na porta para dar a volta para casa.
“Como vas voltar ti soa, que non sabes o que haberá polo camiño.” “Pero si é baixar polo campus sur, métome por Pelamios e case que xa cheguei.” “Que non parva, que ti te quedas aquí, con nos.” “Anda!, e ti falando en galego? Como che deu por aí?” “E que aquí na asociación esta todos fálanche en galego...” “Pailana, seguro que é por un tío...”
… e alí estaba el.
Abríronse portas con todas as posibilidades. Orbitais de Schrödinger na súa vida. Bailar, un bico, foder na súa casa, o home da túa vida ou só un rollo dun día. Falar toda a noite, ver amencer, bos amigos ou “que a min ter parella non che me vai” ou “é que me caes ben e nada máis”…
“Mira Luca, preséntoche a Miguel, un amigo da asociación.” “Miguel, Luca. Luca, Miguel.” “Hola, encantado. Que bonito nome, Luca, como a canción de Suzzanne Vega, Luka. My name is Luka…” “Ah, non sei, non a coñezo. Sempre fun Luca dende pequena, non sei…”
Cantas veces falou e falou así cun home? De súpeto amencía, con ese frío que non o hai igual en todo o día e estaban a xantar no Galicia e logo el acompañábaa a súa casa. Ela estaba descolocada, toda a súa carreira facendo ese camiño noutro sentido: quería ir para o norte e camiñaba ó sur.
“Veña un bico.” “Un bico, chámote, vale, tomamos un café e rematamos a conversa esta.” “Vale Miguel, un bico.” “Oes… Luca… pero seguro que non queres que suba?” “Que non parviño, que non, vai pa casa que é tarde” “É cedo Luca, é cedo” “Si, depende… aburiño”
Así foi, fixéronse amigos, pero... ela... de socate, no seu corazón, tiña algo... algo que alí non estaba antes... namorouse de Miguel.
“E agora que fago, entro, espero á seguinte hora... veña, que só pasan vinte minutos... adentro.”
“Home, Señorita Romero, non o podo crer, vostede chegando tarde... que lle aconteceu? que a miña clase non lle era o bastante interesante e decidiu tomalo con calma...?”
Si alí está Moncho, colleulle un sitio que a clase está chea, apresa que o mona ese aínda vai soltarlle algo máis.
“Hola Luca, e ti? Pasouche al...” “Hola Mon e grazas polo sitio, que tal a clase? Deu moita materia?” “Non, que dis, que leva toda a clase falando de Heisenberg e da súa vida, seica é importante. Pero dime, que che acont…?” “Veña, cala, oh!, que non me entero.”
“Joder Luca, non sei como o fas, chegas tarde e entéraste de todo. A ver, entón o Principio de incertidumbre o que di é que non se poden precisar as medicións?.” “Que non, que pesado” “Como que non, Luca?” “Ben, a ver, Heisenberg referíase ás partículas porque para elas a constante de Planck é moi grande. Na mecánica clásica, que trataba os corpos macromoleculares, como un coche ou ti e eu, non se manifesta porque a constante esa é moi pequena, vale?” “Joder, que iso xa llo entendín ao Cuántico.” “Agora pensa que un coche é unha partícula. Se ti queres calcular a velocidade dun coche ten que se mover, non? A velocidade é a variación do espazo no tempo, polo tanto podemos calcular con infinita exactitude a velocidade pero non a localización. E para poder calcular a situación o coche ten que estar inmóbil… Pensa no GPS. Se ti lle pides que che diga a posición, onde está o coche, non che vai dicir a posición exacta, vaiche dicir a de fai uns segundos, non? Ti usas o GPS e o coche estase a mover.” “Ah carallo! Vale, xa o collín, a medición pode ser precisa pero non podes medir dúas cousas á vez: ou mides a lonxitude de onda ou mides a frecuencia, non?” “Si, esas son as variables conxugadas. Creo que Hawking dixo unha vez que toda materia ten asociada unha lonxitude de onda.” “Non, a idea foi de Louis-Victor de Broglie, pero quen a desenvolveu foi Einstein” “Ah, si, certo. Mira Mon, non che parece que todos fóramos partículas? Ti, eu... Miguel.” “Si, supoño que é certo, atraémonos e repelémonos, como se fóramos fotóns, ou átomos, fisionámonos, fusionámonos, cada un ten a súa luz propia… Miguel?... agora que me lembro: e logo, por qué chegaches tarde hoxe á clase, Luca? Non sería por culpa de...” “Eh, non sei si contarte… non sei, dame vergoña.” “Veña Luca, non sexas así, que ti sabes que podes confiar en min.” “Ben, verás, Miguel e eu… Mira, cando ti marchaches para casa onte pola noite, Miguel dixo de me acompañar a casa como sempre, pero…”
Onte saíron os tres a tomar unhas birras, como fan dende ano e medio, dúas veces á semana. A vida de Lucía mudou moito nese tempo, quen llo ía dicir. Xa non estaba quieta, parada, xa se movía, con celeridade. Un día Miguel, o seu novo amigo, coñeceu a Ramón e deixaron de ser dous, xa foron tres. Os tres amigos, as tres esquinas dun triángulo, os tres puntos dun plano. As tres partículas subatómicas.
Ela nunca pensara que foran a caerse ben... tan distintos que eran, pero mesmo foi descubrir a súa afinidade polo licor café e as barreiras racharon. As partículas, sempre as partículas, opostas, unidas.
Os tres adoraban as conversas. Cunha botella, daba igual de que, mais se era licor café mellor. As conversas eran longas, e as veces duraban toda a noite. Non sempre, que estudar era o importante. Falaban do goberno, do quecemento da terra, da música, dos libros, da guerra en Irak…
Cantas noites ela quedaba xunto eles, muda, mentres estaban a falar do mundo e da súa salvación, ou de onde era o mellor licor café (se o de Ourense ou o do Salnés: nunca chegaron a un acordo pero a moitas cheas do negro licor, si) ou de tantas e tantas cousas, pero aínda estando os tres tan xuntos, so existía Miguel, que aos seus ollos mudara en monologuista. As súas palabras quedaban dentro dela e ardían como combustible desa calor que lle ía medrando polo fondo.
Ela bebía o aire del e el vivía sen ter coñecemento.
Ningún comentario :
Publicar un comentario