UA-55725853-1

6 de maio de 2014

A vella bicicleta (2)

Aña Urbana Pontevedra 2014 061

Corren a el vellas lembranzas nas que sae a vella bicicleta. Os tempos novos de paseos ao carón de antigas mozas buscando os agochos máis descoñecidos, as pozas para irse bañar espidos, os prados alleos libres de miradas indiscretas, o vello carballo que tan boa sombra daba e onde pasar tardes de bicos e abrazos, noites de paixóns desbocadas. E logo os tempos de andar a seguir a aquela fermosa loura que lle roubara o corazón unha tarde de setembro e que o levara con ela no cestiño de vimbio que colgaba do guiador daquela bicicleta colorada.

De aqueles tempos quedara unha imaxe gravada a ferro na súa cabeza.

Un día, baixando para as pozas, pinchou a roda de atrás… el estaba baixo un castiñeiro tratando de pegar un parche na cámara, ca cara e as mans negras de graxa da cadea, ca roupa toda engurrada e sucia, e no seu enfado, non pegaban os parches, metéralle unha boa patada a bici, e alí quedou a súa máquina, inocente erroneamente culpada, nun lado do camiño ca inútil cadea enredada nun mato de breixo. E de súpeto pasou ela, cunha saia clara que case deixaba ver os xeonllos cando a perna pasaba polo alto da pedalada, cunha blusa branca como a neve e unha rebeca do azul dos seus ollos, sobre a que voaba, libre, aquela melena loura, longa, salvaxe, que tanto se afanaba a aboa por que sempre a levara recollida con lazos, ela montada sobre a súa nova bicicleta vermella con cesto de vimbio… pedaleando sen presas, ergueita na sela, como se fose unha señorita das da cidade. Pasou indiferente á súa desgraza, como se non houbese ninguén a reparar unha roda baixo o carballo, pero el logrou ollar, na súa fermosa cara, apenas un segundo, un sorriso divertido.

Despois diso… os días pasaron entre paseos nos que el a seguía ao lonxe, estando pero sen estar, miradas atrevidas, tímidas, e ruborizadas, e tantos intentos como erros de falarlle. E un día, nunha verbena ela achegouse a el e lle dixo “Non tes pensado sacarme a bailar?”. E el case atinou a dicirlle un si polo baixo, con cara de abraio, e ela botou a rir, e colléndolle a man levouno ao medio do torreiro.

E entón todo cambiou para ser o mesmo. Paseos de bicicleta ao carón dela buscando os agochos máis descoñecidos, as pozas para irse bañar os dous espidos, os prados alleos libres de miradas indiscretas, o vello carballo que tan boa sombra daba e onde pasar tardes bicándoa e abrazándoa, noites de paixóns desbocadas con aquela loura atrevida, intelixente, fermosa, que xa non escapaba del, que xa non o ignoraba con risas agochadas.

Como a bota en falta… o seu sorriso alegre, a súa tenrura e o seu ollar tranquilo que tanta ledicia lle traía, que tanto o calmaba e o facía sentirse enteiro… agora, despois de tantos anos, despois de media vida xuntos… tan só quedaba dela, daqueles tempos, aquela vella bicicleta.

O vello, decidido, érguese do talo. Camiña lonxe da sombra mesta da figueira e achégase ao alboio. Olla a bicicleta e cunha man chea de engurras e manchas pero aínda firme límpalle, con cariño, as arañeiras e o po que cubre a sela… mentres afora o sol do mediodía parece chamar a voces polo verán.

A vella bicicleta (1) A vella bicicleta (3)

Ningún comentario :

Publicar un comentario